Εντάξει, να το πω απ' την αρχή. Είμαι ζηλιάρης!

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολυυυυυυ καιρό φλέρταρα με την ιδέα ενός προσωπικού μπλογκ. Παλιότερα είχα "δοκιμάσει" και ασχοληθεί με διάφορα σχετικά: όπως αυτό (εντάξει, ρομαντικό χαζολυκειόπαιδο... οκ. δε θέλω σχόλια!), μετά ως φοιτητής με αυτό που ήταν κάτι σαν "πρακτική" έτσι ώστε να μπορέσω στη συνέχεια να ασχοληθώ με αυτό και να βοηθήσω να αλλάξει και να γίνει έτσι. Όλα αυτά βέβαια ήταν σάιτ και όχι μπλογκς! Αργότερα έβαλα κι εγώ λίγο το χεράκι μου (και συνεχίζω που και που) σ' αυτό και σ' αυτό και πριν περίπου 1 χρόνο έφτιαξα αυτό, δηλαδή λίγο πιο μετά αφού φτιάξω αυτό.

Αυτό που με τσιγκλούσε βέβαια περισσότερο δεν ήταν η ίδια η ουσία ενός προσωπικού μπλογκ, αλλά η διαδικασία της δημιουργίας του. Να βρεις ενα ωραίο πρότυπο. Στη συνέχεια να το διαμορφώσεις όπως θέλεις. Να βρεις τις γραμματοσειρές, τα χρώματα, τις διαστάσεις, τις εικόνες τα gadgetάκια κλπ τα οποία βέβαια θέλουν ακόμα πολύ δουλειά... Και μετά;
Το "και μετά" ακόμα δεν το έχω βρει... Δηλαδή, στο ερώτημα: "τι έχει να προσφέρει ακόμα ένα μπλογκ -και συγκεκριμένα αυτό το μπλογκ- στην μπλογκόσφαιρα;" δεν μπορώ να το απαντήσω. Δεν ξέρω τι θα ανεβάζω και τι ΔΕΝ θα αναβάζω. Ίσως να είναι κάτι σαν το ποστάρισμα στο facebook ή σαν το τιτίβισμα στο twitter; Ίσως. Δεν ξέρω, μπορεί και να 'ναι ανάγκη για μιας άλλης μορφής επικοινωνία με φίλους και "γνωστούς-αγνώστους". Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι μάλλον θα "παίζω" συνεχώς με τη μορφή του, δηλαδή θα συνεχίσω να ασχολούμαι με το βασικό λόγο για τον οποίο μπήκα στη διαδικασία να το φτιάξω.

Και βέβαια αυτό, σε πλήρη αντιδιαστολή με όλα τα παραπάνω "αυτά" που και λόγους δημιουργίας είχαν και έχουν, και συγκεκριμένους στόχους επιτελούν και θα συνεχίσουν να το κάνουν, και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα!

Είπα στην αρχή ότι είμαι ζηλιάρης. Ε, μάλλον ήρθε η ώρα να το δικαιολογήσω...


Πριν το κάνω όμως, θα ήθελα να ανοίξω μια μικρή παρένθεση ( να, την άνοιξα! και να πω ότι η παρθενογένεση μάλλον δεν πολυ-υπάρχει... Δεν εννοώ τη γέννηση του τζίζους (δεν είναι αυτό το οποίο πρόκειται να θίξω - τουλάχιστον όχι τώρα), αλλά γενικώς ρε παιδάκι μου, τη γέννηση απ' το μηδέν. Όλοι σε ό,τι και να κάνουν επηρεάζονται από κάτι, παίρνουν μια ιδέα, εμπνέονται, κάτι τους δίνει μια ώθηση και τελικά προχωρούν. ")"


Αυτό άλλοι το λένε ζήλια. Άλλοι το λένε αλλιώς. Εγώ λοιπόν, πρέπει να το δηλώσω εξαρχής, ότι ζήλεψα (με την καλή έννοια - την πάρα πολύ καλή έννοια) από το μπλογκ του epanastasiadis και ότι ήταν αυτό που μου έδωσε ώθηση να πάρω επιτέλους, μετά από πολύ καιρό, αναζήτηση και προβληματισμό, την απόφαση να ξεκινήσω τούτο εδώ το μπλογκ. Ίσως αυτή η πρώτη αναγνωριστική ανάρτηση να είναι και η τελευταία... Ελπίζω να μην είναι! Ποιός ξέρει;


Τέλος, δυο λόγια για τον "ψαγμένο" τίτλο του μπλόγκεος.


Δεν είμαι σίγουρος γιατί τον επέλεξα. Τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι ότι είδα πριν μια εβδομάδα μια μεγάλη ταμπέλα ενός εστιατορίου να γράφει με μεγάλα γράμματα "στο βάθος κήπος". Ήταν σε ένα όχι τόσο ευπαρουσίαστο κτήριο, στο κέντρο της Αθήνας κάπου στην αρχή της Πατησίων. Μετά θυμήθηκα ότι έχω δει κι άλλα πολλά εστιατόρια/καφέ/μπαρ που έχουν αντίστοιχες ταμπέλες. Και μάλιστα ότι στην πλειοψηφία τους όταν τα έβλεπες εξωτερικά δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να σου πουν, κάτι που να "πουλάει", κάποιον "κράχτη" που να το βλέπεις και να λες "εδώ είμαστε!". Οπότε κοτσάρουν αυτήν την ταμπέλα για να σου κινήσουν το ενδιαφέρον και να αρχίσεις να αναρωτιέσαι "πόσο μεγάλος είναι αυτός ο κήπος;", "άραγε θα έχει δροσιά;", "σκιά;", "γιατί βάθος μιλάμε;" και άλλα τέτοια.


Πιο μεγάλο ενδιαφέρον όμως έχουν οι άνθρωποι. Αυτοί που δεν τους προσέχεις με τη μια, αυτοί στους οποίους ίσως δεν θα στρέψεις το βλέμμα σου γιατί αυτοί δεν θα κρεμάσουν ποτέ ταμπέλα που να λέει "στο βάθος κήπος". Κι όμως αξίζει να τους εξερευνήσεις!


Τα μπλογκς από την άλλη μπορούν να βάλουν ταμπέλες και πολλές μάλιστα. Εγώ αυτό θα κάνω. Θα βάζω ταμπέλες. Πολλές κάθε φορά!


Και μαζί με τις ταμπέλες θα πρέπει να μάθω να βάζω και καμιά τελεία κάπου-κάπου γιατί αλλιώς δε γίνεται η δουλειά. Αυτό θα κάνω και τώρα. Θα βάλω ταμπέλες, θα βάλω τελεία και τέλος!


Κι αύριο μέρα είναι



καλή μας αρχή!