Ενώ θέλω να πώ πολλά και να γράψω ακόμη περισσότερα για αυτές τις εκλογές, δεν θα το κάνω...

Για ακόμα μια φορά, λοιπόν, δεν θα κάνω κάποια πρωτοτυπία - θα απαλλοτριώσω και πάλι διάφορα ενδιαφέροντα κείμενα και σκέψεις που βρήκα από φίλους και συντρόφους σχετικά με τα αποτελέσματα των εκλογών, και θα τα βάλω από κάτω ένα-ένα!

Ίσως δεν είναι πολύ μικρά, αλλά αξίζουν τον κόπο!

Καλή ανάγνωση και προβληματισμό...

1. ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ…*
του Δημήτρη Χατζηκώστα
από AntistaChef

Η σημερινή μέρα μας αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα, όσο κλισέ και τετριμμένο και αν ακούγεται αυτό. Πραγματικά νιώθω μεγαλή αμηχανία στο να εμπνεύσω συγκρατημένη και ισορροπημένη αισιοδοξία- όπως θα έπρεπε- σε έναν άνεργο που ήλπιζε πως με την αύξηση των 100 ευρώ στο επίδομα για το οποίο δεσμέυτηκε ο Τσίπρας θα του εξασφάλιζε πως τουλάχιστον θα είχε ρεύμα και αυτό το καλοκαίρι, ενώ τώρα είναι απελπισμένος. Την ίδια αμηχανία νιώθω και απέναντι στην τηλεφωνήτρια του ΟΤΕ που δουλεύει με νέες συμβάσεις μαθητείας ( 6ωρο για 310 το μήνα). Και αυτή ήλπιζε πως αν τα 310 γινόταν 450 ίσως να μπορούσε να ξεκλέψει 4-5 μέρες για κάνα κάμπινγκ ή να βάλει ίντερνετ στο πατρικό, αλλά τώρα νιώθει απογοήτευση. Πράγματι ο κίνδυνος να εμπεδώσουμε τη φτώχεια, τη μιζέρια και την εξαθλίωση είναι υπαρκτός και είναι αυτό που με φοβίζει περισσότερο απ’ όλα: Με φοβίζει να συνηθίσουμε τις αυτοκτονίες, τα μαχαιρώματα σε μετανάστες και τα αντικαταθλιπτικά. Με φοβίζει να εκπαιδευτούμε στην ιδέα ότι πρέπει να πληρώσεις για τα φάρμακά σου, ότι δεν είναι αυτονόητο ότι θα έχεις βιβλία και σχολεία για τα παιδιά σου, ότι μπορεί να δουλεύεις σαν το σκυλί αλλά θα πρέπει να θεωρείς πολυτέλεια το να αγοράσεις ένα κιλό φέτα και ένα μπουκάλι ουίσκι για το σπίτι (προσωπικά αυτές οι δύο ήταν οι πρώτες μου περικοπές). Όμως ο φόβος μου αυτός μετριάστηκε από τα ελπιδοφόρα στοιχεία του αποτελέσματος: Από εδώ και μπρος στην κάθε επίθεση που θα μας κάνουν, θα έχουμε ένα ισχυρό όπλο, την προοπτική μιας δικής μας, αριστερής κυβέρνησης. Θα μπορούμε να λέμε «Απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις μέχρι να πέσουν», χωρίς να χρειάζεται να εξηγούμε με πολλά λόγια και διπλωματικά τι θα έρθει μετά. Και έτσι ελπίζω πως ο φόβος γρήγορα θα γίνει οργή και η οργή αποφασιστικότητα. Και αυτό είναι πια κατορθωτό γιατί οι δικοί μας άνθρωποι αποφάσισαν να σταματήσουν να ποτίζουν ξένες αυλές και να δώσουν μια καθαρή ταξική ψήφο στην αριστερά. Έκαναν ένα μεγάλο βήμα που αύριο μπορεί να μετατραπεί σε άλμα (μπορεί να μετατραπεί και σε άλμα στο κενό βέβαια, αλλά είπαμε να είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι). Θα προτιμούσα να είχε γίνει τώρα αυτό το άλμα, αλλά η ζωή και η ταξική πάλη είναι πιο άδικες απ’ ότι θα θέλαμε.

Αλλά μια και μιλήσαμε για φόβο, πολλοί μιλούν για τον φόβο των φτωχών συνταξιούχων που έδωσε την πύρρειο νίκη στη δεξιά. Σύμφωνοι, υπήρξε και αυτός ο φόβος, ναι φοβήθηκαν οι συνταξιούχοι, κάποιοι συμβασιούχοι, κάποιοι απελπισμένοι. Τους βλέπαμε: παίρναν την προκήρυξη σιωπηλοί και σκυθρωποί, δεν είχαν καν το κουράγιο να αντιπαρατεθούν. Ίσως και να ντρέπονταν για την επιλογή τους σε αντίθεση με τους ψηφοφόρους της αριστεράς. Δεν φοβήθηκαν όμως μόνο αυτοί. Φοβήθηκε και το μεγάλο κεφάλαιο, για αυτό λύσσαξε και αναγκάστηκε να κάψει πολλά χαρτιά του. Φοβήθηκαν και πολλοί άνθρωποι που είτε έχουν να χάσουν πολλά περισσότερα από τις αλυσίδες τους, είτε έχουν χεσμένη τη φωλιά τους και έχουν πολλούς λόγους να είναι εχθρικοί απέναντι στην αριστερά, έστω κι αν δεν είναι οι κύριοι ταξικοί της αντίπαλοι. Φοβήθηκε η κυρία με το μαλλί λάχανο και τις τρεις σειρές πέρλες που σαν χήρα ναυάρχου κατάφερε να έχει 2-3 πολυκατοικίες και να ζει πλουσιοπάροχα χωρίς ούτε μια μέρα δουλειάς με κύριο χόμπι της το να τυρρανά τις πωλήτριες στην Πρ. Κορομηλά και τους φαντάρους- σερβιτόρους στη Λέσχη Αξιωματικών. Η κυρία αυτή μπορεί να ψήφισε κάτι αντισυμβατικό στις 6/5 (ακόμα και ΣΥΡΙΖΑ), για να στείλει ένα μήνυμα στους «μεγάλους» έτσι όπως ήταν θυμωμένη για το 5χίλιαρο που της ήρθε για το χαράτσι, αλλά μάλλον κατάλαβε ότι δεν τη συμφέρει και πολύ να βγει μια κυβέρνηση που θα φορολογήσει τον πλούτο και για αυτό στις 17/6 αποφάσισε να το πάει πιο παραδοσιακά. Φοβήθηκε και ο καφετζής που με λαδώματα και φιλήματα σε κατουρημένες ποδιές κατάφερε να πάρει το κυλικείο μιας δημόσιας υπηρεσίας, πήρε έναν «μικρό» για δίσκο που του δίνει κι ένα 50ρικο την εβδομάδα συν τα μπουρμπουάρ (μαύρα φυσικά) και έχει κάθε λόγο να φοβάται μια κυβέρνηση που μπορεί να του μπαστακώσει την επιθέωρηση εργασίας στο «μαγαζί του» ή να αποφασίσει μια ωραία μέρα να δώσει όλα τα κυλικεία σε συνεταιρισμούς ανέργων.

Στις μικρές και μεγάλες μάχες που δίνουμε δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, την κυβέρνηση, τον ιμπεριαλισμό και δε συμμαζεύεται. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε και όλους όσους επηρεάζονται από τα παραπάνω είτε υλικά είτε ιδεολογικά. Και τι κάνουμε με όλους αυτούς; Αρκετοί φίλοι αναρωτιούνται μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ το παράκανε. Τι το ‘ θελε ο Στρατούλης αυτό με τις καταθέσεις, τι το θέλε ο Τσίπρας εκείνο το «ευρώ δεν είναι φετίχ», τι το θέλανε εκείνο με την οικογενειακή επανένωση των μεταναστών. Ας βγαίναμε κυβέρνηση όπως- όπως και θα τα συζητούσαμε μετά όλα αυτά. Ας τους καθησυχάζαμε τώρα και μετά θα’ χαμε καιρό. Δυστυχώς αυτή η πίεση κομματιών της κοινωνίας αντανακλάται και σε κομμάτια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύουν ότι «μπορούν να ενώσουν το λαό», ότι μπορούν να συνδυάσουν την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, χωρίς να τρομάξουν τους επιχειρηματίες. Αυτό μου θυμίζει την τακτική της ΠΑΣΚΕ στα συνδικάτα: Ας μη βάλουμε πολυήμερες απεργίες γιατί δεν τραβάει ο κόσμος και θα έχουμε πολλούς απεργοσπάστες. Μου θυμίζει και την τακτική της ΠΑΣΠ και της ΠΚΣ στις καταλήψεις του 2007: Ας βάλουμε μια-δυο μέρες κατάληψη και όχι πέντε για να μην τρομάξουν τα «φυτά» και ψηφίσουν ΔΑΠ. Όσες συντονιστικές επιτροπές τότε δοκίμασαν αυτήν την τακτική έφαγαν τα μούτρα τους: Γιατί αυτοί που πήγαιναν στις συνελεύσεις αποφασισμένοι για αντικατάληψη δεν ανέχονταν όχι μια διήμερη κατάληψη, αλλά ούτε και μια δίωρη συνέλευση, γιατί θα χάνανε μια διάλεξη και μετά θα είχαν αναπλήρωση πριν την εξεταστική και πότε θα προλάβαιναν να διαβάσουν. Αντίθετα, ήταν πολύ πιο δύσκολο να εμπνεύσεις, τους άλλους, τους «καλούς» και να τους πείσεις ότι αξίζει να αγωνιστούν, γιατί πολύ απλά θα τους έλεγες ψέματα αν τους υποσχόσουν ότι με μια μέρα κατάληψη και μια πορεία θα ανέτρεπες έναν κομβικό νόμο και μια συνταγματική αναθεώρηση.

Σε κάθε πόλεμο, σε κάθε μάχη υπάρχουν οι καλοί, οι κακοί και ενδιάμεσοι. Από τους κλασσικούς μάθαμε ότι για να κερδίσεις τον πόλεμο υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις:
Α) οι κακοί να είναι διασπασμένοι, χωρίς όραμα και χωρίς σχέδιο: Αυτό το’ χουμε και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε και μεγάλη προσπάθεια. Τα’ χουν κάνει τόσο σκατά που είναι προφανές και μόνο από το γεγονός ότι οι κύριοι εκπρόσωποί τους δεν ήταν ένας Ελευθέριος Βενιζέλος, ένας Σημίτης, έστω ένας (εθνάρχης) Καραμανλής, αλλά ήταν ο Σαμαράς, ο Άδωνις, ο Βορίδης και ο Φαήλος Κρανιδιώτης.
Β) Οι καλοί να είναι συσπειρωμένοι, συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι: Σ’ αυτό έγινε ένα μεγάλο βήμα, υπάρχει όμως πολλή δουλειά για να γίνει ακόμα. Εδώ παίζει ρόλο το πρόγραμμα και το σχέδιο. Στο δίλημμα «κατάληψη ή εξεταστική» η σωστή απάντηση δεν μπορούσε να είναι «δεν παίζει να χάσουμε την εξεταστική» ούτε το «λευκές, λευκές οι εξεταστικές». Ήταν ένα σχέδιο που θα εξασφάλιζε τη νίκη στον αγώνα, τη διευθέτηση του ζητήματος της εξεταστικής με ευαισθησία και θα έπειθε πως ακόμα και αν αναγκαστικά χάσουμε μια εξεταστική δεν θα είναι και τόσο μεγάλη καταστροφή αν εξασφαλίσουμε ότι δεν θα έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν θα μπαινοβγαίνουν τα ματ στις σχολές μας και το πτυχίο μας θα έχει κάποια αξία. Έτσι και τώρα στο δίλημμα «μνημόνιο ή δραχμή», η απάντηση δεν μπορεί να είναι «δεν παίζει να βγούμε από το ευρώ», ούτε το «έξω απ’ το ευρώ τώρα», αλλά ένα σχέδιο και ένα πρόγραμμα που θα λέει ότι εμάς τους αριστερούς μας ενδιαφέρουν οι από κάτω, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί. Την επιβίωση και ευημερία αυτών θα εξασφαλίσουμε παίρνωντας τον πλούτο των πλουσίων. Και θα το κάνουμε αυτό ακόμα και αν μας αναγκάσουν να βγούμε και από το ευρώ, έχοντας ένα σχέδιο για το πώς θα απορροφήσουμε τους κραδασμούς για τους από κάτω σε μια τέτοια εξέλιξη. Για να πείσεις όμως τους καλούς να μπουν μπροστά στην υλοποίηση ενός σχεδίου πρέπει πρώτα να τους πείσεις και για μερικά άλλα πράγματα που ο αντίπαλος πρόλαβε και δούλεψε: Να τους πείσουμε πως δεν φταίμε όλοι για την κρίση και πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε για ένα χρέος προκειμένου οι τράπεζες να συνεχίζουν να δανείζονται με 1% και να δανείζουν με 6. Να τους πείσουμε πως η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι και τόσο ιερό και όσιο δικαίωμα και πως αν αποφασίσουμε να πάρουμε τον ΟΤΕ γιατί θέλουμε να προχωρήσει ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός της κοινωνίας και η προσιτή διάδοση της ευρυζωνικότητας, δεν θα είμαστε και τόσο ματαχτσήδες αν δεν αποζημιώσουμε και την Ντόιτσε τελεκομ, που πήρε μια κερδοφόρα επιχείρηση κοψοχρονιά και την κατάντησε σούπερ μάρκετ για γκατζετάκια. Να τους πείσουμε πως τα αφεντικά δεν είναι κάποιοι πανέξυπνοι άνθρωποι με φοβερές ιδέες τις οποίες δεν μπορεί να γεννήσει το κεφαλάκι των εργαζομένων (συνήθως κάτι μπανάλ λαμόγια είναι, ειδικά στην Ελλάδα) και άρα δεν είναι παραλογισμός να παίρνουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τις επιχειρήσεις που κλείνουν. Να τους πείσουμε πως οι ατομικές λύσεις στα προβλήματά μας έχουν κοντά ποδάρια και άρα χρειάζεται να αφιερώνουμε και κανα δίωρο την εβδομάδα για να συμμετέχουμε στο σωματείο ή τη συνέλευση της γειτονιάς μας. Να τους πείσουμε πως δεν χρειάζεται να τα βάψουν μαύρα επειδή δεν μπορούν να δουν μια ταινία στο COSMOS ή να πάνε σε ένα κινέζικο: μπορούμε μαζί να βρεθούμε και να αναβιώσουμε στις γειτονιές τους πολιτιστικούς συλλόγους ή να απολαύσουμε οριεντάλ πιάτα χωρίς να δώσουμε ένα σκασμό λεφτά σε κάποιο αντιρατσιστικό φεστιβάλ.

*το κείμενο είναι (μάλλον) ημιτελές - θα γίνουν προσθήκες χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

2. ΜΙΑ ΜΑΛΛΟΝ ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΜΑΤΙΑ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΔΥΣΚΟΛΗ
By on the “Yorikke“
Σήμερα παντού βρίσκεις απογοήτευση. Όλος ο κόσμος της Αριστεράς θα ψάξει να μαζέψει τα κομμάτια του. Οι κάλπες μίλησαν. Ο σοφός(;) λαός αποφάνθηκε. Το μνημόνιο συνεχίζεται. Τα αφεντικά θα συνεχίσουν την αφαίμαξη της εργατικής τάξης, τα χαράτσια θα συνεχίσουν να έρχονται, τα ματ θα συνεχίσουν να μας κοπανάν και η ανεργία θα συνεχίζει να ανεβαίνει σαν τον υδράργυρο. Αυτά σκεφτόμαστε όλοι σήμερα και η απογοήτευση μας καταβάλει, ψυχή και σώμα. Μήπως όμως δεν είναι όσο σκατά φαίνονται τα πράγματα;

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

3. ΠΡΩΤΕΣ ΗΡΕΜΕΣ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...
By Tomas Wong
Είναι αλήθεια ότι τα αποτελέσματα των εκλογών εμάς τους αριστερούς και κυρίως όσους ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ μας αφήνουν μία πικρία. Είναι εξίσου αλήθεια όμως ότι η πικρία αυτή δεν είναι αποτέλεσμα σκέψης, συζήτησης και συλλογικής επεξεργασίας πάνω στα αποτελέσματα των εκλογών αλλά ένα πρώτο αντανακλαστικό συναίσθημα. Όπως αρέσκομαι όμως να λέω συχνά αν κάποιος προσπαθεί να κάνει πολιτική με το συναίσθημα δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να φτάσει πολύ μακριά. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι θα κατηγορήσω όλους εκείνους, εμού συμπεριλαμβανομένου, που νιώθουμε την πικρία αυτή.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

4. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΕΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ
του epanastasiadis
Από χτες το βράδυ συνεχώς βλέπω σχόλια του τύπου “μαλάκα έλληνα”, “καλά να πάθουνε από εδώ και πέρα”, “μάλλον δεν φτώχυνες αρκετά και θες και Αντώνη Σαμαρά” και άλλα τέτοια που φαντάζομαι όλοι έχετε δει.



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

+1. ΙΟΥΝΗΣ 2012: ΠΡΟΣΚΑΙΡΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΝΔ! ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!
Ανακοίνωση του "Ξ"
Τη χτεσινή αναμέτρηση ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ την κέρδισε τελικά η ΝΔ. Η άρχουσα τάξη στη χώρα μας, η Τρόικα, οι «αγορές», ανασάνανε με κάποια ανακούφιση. Η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς τους τρομοκρατούσε γιατί καταλάβαιναν ότι δεν θα υπήρχε τρόπος να συγκρατήσουν το εργατικό κίνημα και τα λαϊκά στρώματα από το να διεκδικήσουν πίσω ότι έχασαν. 

Όσο όμως και να πανηγυρίζει η ΝΔ πρόκειται για μια πρόσκαιρη νίκη – η πραγματική επιτυχία ανήκει στην Αριστερά, στο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το φαινόμενο της μετατροπής του 4,5% σε 17% και στη συνέχεια σε  27% μέσα σε ελάχιστο χρόνο δεν έχει προηγούμενο και ανοίγει την προοπτική για μια κυβέρνηση της Αριστεράς την επόμενη περίοδο.